στιφρός

-ή, -ό / στιφρός, -ά, -όν, ΝΜΑ, θηλ. και -α, Ν

συμπαγής, σφιχτός, σφιχτοδεμένος (α. «στιφρό πέτρωμα» — το πέτρωμα τού οποίου τα συστατικά αποτελούν ομοιόμορφη μάζα

β. «σάρκα στιφράν», Αριστοτ.

γ. «καυλὸς σαρκώδης καὶ στιφρός», Αριστοτ.)

νεοελλ.

φρ. α) «στιφρὸς ιστός»

(πετρογρ.) ο στιφροκοκκώδης ιστός

β) «στιφρός πλακούντας»

ιατρ. μη φυσιολογική προσκόλληση τού πλακούντα ή τμήματος του στο τοίχωμα τής μήτρας

αρχ.

1. μτφ. ισχυρογνώμονας, πεισματάρης («καλοίμην αυστηρός και στιφρός», Ευστ.)

2. ρωμαλέος, σφιχτοδεμένος, γερός («στιφρός νεανίας», Φιλόστρ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < στῖφος* «πυκνή μάζα, πλήθος, ομάδα» + επίθημα -ρός (πρβλ. κῦδος: κυδρός, αἶσχος: αἰσχρός)].